Blog


Sommige verhalen, belevenissen zijn te leuk om niet te delen. Maar ook nieuwsfeiten kunnen heel interessant zijn. Dat en nog veel meer kunt u binnenkort op deze pagina verwachten.

Met enige regelmaat zal ik op deze pagina bijzondere belevenissen beschrijven. Het zijn voorvallen, soms grappig, soms met een knipoog of een traan, maar ook gebeurtenissen die van belang zijn geweest. De eerste anekdote leest u hieronder. 

'Het Weduwenhof weer terug in Elburg'

Voor sommige mensen is het de laatste jaren misschien wat stil geweest rondom Galerie Nieuw Schoten; de wisselende exposities hebben behoren alweer een tijdje tot het verleden en hebben plaatsgemaakt voor een meer individuele bemiddeling zoals bij voorbeeld zoekopdrachten. Maar ook het zoeken van het juiste 'adres' voor een specifiek kunstwerk.

Een leuk voorbeeld hiervan is de verkoop van een schilderij van Max Nauta (1896-1956) getiteld 'Het weduwenhof in Elburg' uit 1941 aan het Museum Elburg. In bijzijn van burgemeester Jan Nathan Rozendaal van de gemeente Elburg heeft Anne-Marie van Hout, directeur van Museum Elburg, vrijdag 2 februari een bijzonder schilderij in ontvangst genomen. Bijzonder, omdat 'Het Weduwenhof' dat op het schilderij staat afgebeeld veel voor Elburg betekent.

Het Weduwenhofje is gesticht door Maria Harmens Courage (1683-1773), weldoener van de stad. Haar nalatenschap wordt beheerd door het Couragefonds. Omdat het museum niet over voldoende budget beschikte is het werk aangekocht door Stichting Boedel Maria Harmens Courage en in langdurige bruikleen gegeven aan het museum. "Het bestuur van het weduwenhofje is blij dat dit mooie schilderij van ons hofje permanent tentoongesteld wordt in het museum. Daarmee wordt de rijke historie van Elburg, ook op het gebied van weldoeners, nog meer zichtbaar gemaakt," sprak burgemeester Rozendaal tijdens de formele overdracht.

Voor Galerie Nieuw Schoten zijn dit soort verkopen na haast 25 jaar nog steeds een heugelijke gebeurtenis. De toevoeging van een kunstvoorwerp aan een openbare collectie maakt namelijk dat zo'n werk voor iedereen te zien blijft.

februari 2024


'Onverwacht bezoek van Alfons Walde'

Twintig jaar terug meldde zich een mevrouw uit het zuiden van het land land met twee werken van de kunstenaar Louis Schrikkel (1905-1992) en een schilderij (zie afbeelding) waarvan zij de maker niets wist. Ze vertelde dat er door een plaatselijke opkoper wel € 500,00 was geboden. Nu was de waarde van Louis Schrikkel haar wel min of meer wel bekend, maar wat te denken van 'die rare figuren op dat andere schilderij'. "Ach, misschien was die € 500,00 wel te veel?", zo dacht mevrouw. Of ik haar kon helpen.

Het onverwacht bezoek van Alfons Walde (Oberndorf 1891-1958 Kitzbühel) beloofde een feest! Het zou - wanneer origineel en in goede staat - een behoorlijk bedrag waard zijn. Nu was ik als galeriehouder destijds net gestart en wist ik nog niet wat ik nu weet. Mevrouw stelde voor om mij een maand lang in de gelegenheid te stellen de Schrikkel's te verkopen. Ik zou in de tussentijd ook op zoek gaan naar informatie over het derde werk. Over Alfons Walde kon ik haar snel informeren. Ik herinner mij nog dat ze wat lauw reageerde toen ik haar enthousiast belde en vertelde om over mijn bevindingen.

Sommige collegae die het schilderij in de galerie zagen staan boden direct forse bedragen. Zo herinner ik mij een collega die - nadat hij overdag het schilderij had gezien - nog dezelfde avond langskwam met een enveloppe met € 50.000,00. En wel met het voorstel om het bedrag te delen, € 25.000,00 voor mijn klant en € 25.000,00 voor mij. Op geen van alle voorstellen ben ik ingegaan. Mij was immers niet gevraagd het werk te verkopen, ik moest een (verkoop)advies uitbrengen.

Alfons Walde (1891-1958) | 'Innsbruck' | verkocht
Alfons Walde (1891-1958) | 'Innsbruck' | verkocht

De Schrikkel's wist ik niet binnen de gestelde termijn te verkopen, Walde kon ik daarentegen voor haar in Oostenrijk laten veilen. Mevrouw was teleurgesteld want een verkoop van de Schrikkel's had haar wél in de gelegenheid gesteld om het schilderij fatsoenlijk te laten lijsten en dáárdoor zou de opbrengst (mogelijk) hoger zou zijn. De eerste twee schilderijen gingen weer retour en Walde vertrok naar Oostenrijk waar het uiteindelijk voor ruim € 100.000,00 werd verkocht. Vermoedelijk zou een andere, nieuwe lijst weinig hebben uitgemaakt. Het duurde niet lang totdat ik hoorde dat de voorstelling inmiddels opnieuw was verhandeld; de volgende koper betaalde meer dan € 220.000,00.

Toen ik mevrouw weken erna sprak zei ze "Toch jammer dat het u niet is gelukt met die Schrikkel's. Dat zij als gevolg van mijn informatie en advies een ton op haar rekening wist te ontvangen leek ze te zijn vergeten.

Omdat de Schrikkel's helaas binnen het gestelde termijn onverkocht waren gebleven en ik had toegezegd - conform afsprak - kosteloos advies over het andere schilderij te geven had ik niets verdiend. Wel - en uiteindelijk veel belangrijker - kon ik mezelf nog steeds recht in de spiegel aankijken... 

Een goed advies kan dus veel waard zijn... Maar voor een handelaar geldt ook dat eventuele toezeggingen - die soms én passant worden gedaan - duidelijk op papier moeten staan. We zullen maar zeggen dat mijn 'inkomen' deze maand bestond een wijze les en 30 dagen lang visueel genot!

mei 2022


Gezocht: Jan van Tongeren (1897-1991)

Voor een relatie zoeken wij werk van de kunstenaar Jan van Tongeren (1897-1991). Bent u in het bezit hiervan en overweegt u een verkoop? Stuur dan een goede foto van de voor- en achterzijde met overige relevante informatie zoals techniek, afmetingen, signatuur, enz. naar het e-mailadres van de galerie: info@galerienieuwschoten.nl


'Herman Kruyer terug in het Stedelijk Museum, Amsterdam' 

Vrolijk nieuws dit keer met een verhaal waarin kunsthistorisch onderzoek kunst bij elkaar brengt. 

Galeriehouder Raymond Hensgens in het depot van het Stedelijk Museum Amsterdam (2012)
Galeriehouder Raymond Hensgens in het depot van het Stedelijk Museum Amsterdam (2012)

Binnenkort meer!


Herman Bieling in New York! 

Met deze gemengde techniek van Herman Bieling (1887-1964) duiken we meteen in de geschiedenis van misschien wel de meeste bekende luchthaven ter wereld.

In 1942 werd gestart met de aanleg van de luchthaven op het terrein van de Idlewild golfbaan in Jamaica in het stadsdeel Queens op het eiland Long Island. Om die reden heette het vliegveld aanvankelijk 'Idlewild Airport'. De eerste naamswijziging vond plaats in 1948, de luchthaven kreeg toen de officiële naam van 'New York International Airport, Anderson Field' en werd daarmee vernoemd naar generaal-majoor Anderson Field, een veteraan uit de Eerste Wereldoorlog. Opvallend is dat de luchthaven 'in de volksmond' altijd met haar eerdere naam behield. Zelfs de IATA code bleef IDL!

Nadat op 22 november 1963 John F. Kennedy werd doodgeschoten was de roep 'nation wide' om de overleden president te herdenken enorm groot. Het gemeentebestuur van New York had onder leiding van de toenmalige burgemeester Robert Wagner minder dan één maand nodig om de officiële naam van het vliegveld te wijzigen in John F. Kennedy International Airport. Daarmee werd ook gelijk de IATA code veranderd in JFK.

Herman Bieling verbleef in 1960 voornamelijk op Long Island (NY). Vanuit daar ging op hij stap; zo is er een schilderij van hem bekend waarop het Belmont State Park staat afgebeeld.

Bieling heeft de voorstelling rechtsonder voorzien van de titel 'Airport Idlewild New York'.

Bron: AirportHistory.org

april 2023

'Hoe een onbekend 'Zelfportret' van Henri Frèderic Boot (1877-1963) naar het museum verhuisde'

Van de nestor van de Haarlemse School bestaan maar enkele Zelfportretten. Nooit heeft Boot zichzelf treffender fraaier afgebeeld dan op dit Zelfportret. We zien de voorovergebogen, kwetsbare en oude meester die misschien wel een inkijkje lijkt te geven in zijn ziel. Het is misschien daarom wel het meest geslaagde Zelfportret. 

Hoe dit schilderij in de galerie terecht kwam en wat er daarna allemaal gebeurde leest u in dit verhaal. 

Binnenkort meer!


'Hoe de handel rommelt met hun archief'

Een paar jaar geleden kregen klanten van mij bezoek van een kunsthandelaar die landelijke bekendheid geniet; zogezegd 'een gerenommeerd adres'. De aanleiding voor deze visite wist het echtpaar zich niet meer te herinneren. Er ontstond een geanimeerd gesprek waarin zij veelvuldig werden gecomplimenteerd met hun fraaie collectie die het beste kon worden omschreven als een eclectisch geheel. De kunsthandelaar maakte links en rechts wat foto's. Dat was altijd handig want mocht de handelaar 'ergens tegenaan lopen' dan kon hij het echtpaar informeren. Wat hij daarmee precies bedoelde bleef vooralsnog onduidelijk. 

In het najaar van 2019 kreeg ik telefoontje met de vraag of ik werk van Isaac Israëls te koop had. Voor mij een aanleiding om eens bij het echtpaar te informeren hoe zij dachten over een eventuele verkoop. In het verleden had ik op die manier weleens vaker iets voor hen verkocht. 

De middag keek ik online naar het huidige aanbod van het werk van Israëls. In het archief van een kunsthandel - de betreffende handel - zag een schilderij van Isaac Israëls wat ik maar al te goed kende; het was het doek van mijn klanten. Verrast door de onverwachte en snelle verkoop van het schilderij én met de nodige vragen ging ik die avond op pad. 

In de huiskamer hing tussen alle andere fraaie schilderijen ook nu nog gewoon het werk van Isaac Israëls. Ik vertelde het echtpaar wat ik op internet had gezien. Toen ik hoorde dat er diverse foto's waren gemaakt vroeg ik aan mijn gastheer of hij nog wist welke schilderijen waren gefotografeerd. Hij noemde een aantal namen en op mijn telefoon checkte ik het archief van de kunsthandelaar. We telden er zo'n zeven die onterecht aan het archief waren toegevoegd. Hoe de handel rommelt met hun archief!

Mijn klant heeft zo'n vijf keer moeten bellen voordat de handelaar de schilderijen van zijn website had verwijderd. Het ego van de handelaar werd niet langer gestut door een leugenachtig archief!

(*) Uiteraard is dit voorval niet representatief voor de Nederlandse kunsthandel. Het beschrijft een gebeurtenis, niet meer of minder.

april 2022


Hotel Eden & Joseph Roth

Hitler, de oorlog, beroemde auteurs en een Amsterdams hotel...

Wanneer we naar deze voorstelling kijken valt ons oog gelijk op het pand met de blauwe gevel rechts. Het is de achtergevel van het legendarisch Hotel Eden, destijds gelegen aan de Warmoesstraat 24. Het hotel bood eind jaren '30 van de vorige eeuw onderdak aan tal van Duitse schrijvers, meestal Joods en op de vlucht voor de nazi's.

Eén van deze auteurs mannen was Klaus Mann (1906-1949) die we kennen van de tot ver na de oorlog in Duitsland verboden klassieker Mephisto. Het boek dat in 1981 verfilmd werd door de Hongaarse regisseur István Szabó (1938). Mann was de zoon van de Duitse schrijver en Nobelprijswinnaar (1929) Thomas Mann en ontvluchtte Duitsland, toen Hitler in 1933 aan de macht kwam. Hij nam zijn intrek in het befaamde hotel, mede omdat de Amsterdamse uitgeverij Querido uit Duitsland gevluchte Joodse schrijvers een podium bood in het tijdschrift Die Sammlung.

Na de machtsovername van Hitler op 30 januari 1933 vluchtte ook de Oostenrijks-Hongaars schrijver, journalist en correspondent Joseph Moses Roth (1894-1939). Eerst naar Parijs - Roth was eerder in 1920 vanuit Brody (destijds liggend in Galicië) verhuisd naar Berlijn waar hij schreef voor de Neue Berliner Zeitung, de Berliner Börsen-Courier en de Frankfurter Zeitung en later naar onze hoofdstad.

Roth was ondanks zijn politieke en persoonlijke problemen - hij was alcoholist - een zeer succesvol schrijver. Het was de periode waarin hij zijn bekendste romans schreef: Job (1930) en Radetzkymars (1932).

Om precies te zijn belandde Roth half maart 1936 in Amsterdam waar de uitgeverijen Querido en Allert de Lange zijn in Duitsland & Oostenrijk verboden boeken bleven uitgeven en vestigde zich net als zijn voorganger Mann en anderen in Hotel Eden. Aan de Warmousstraat 24 schreef hij tussen 19 maart en 8 juni talloze brieven, o.a. aan zijn vriend de Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig (1881-1942).

Het hotel had de beschikking over een zgn. 'hotelboot', waarmee Roth veelvuldig naar de overkant van het water werd gebracht. Daar was aan het Damrak 62 de uitgeverij van Allert de Lange gevestigd. De Lange publiceerde veel in ballingschap levende Duitse schrijvers.

Een enkele keer werd Roth met de hotelboot dicht bij een van zijn favoriete cafés afgezet. Meestal startte hij in café De Pool om daarna in de namiddag een bezoek te brengen aan café Scheltema en café Reynders. Wanneer dat laatste café zijn deuren sloot vertrok de schrijver - doorgaans vergezeld van vrienden - naar De Kring aan het naburige Leidseplein.

Roth hield van Amsterdam, de mensen en het hotel, maar bovenal van het geluid van het carillon van de Oude Kerk. Amsterdam, zijn vrienden en uitgevers waren voldoende aanleiding om in de maanden oktober en november van hetzelfde jaar terug te komen.

Met speciale dank aan Alfredo de Laat.

Bronvermelding: informatie is verkregen uit o.a. een column van Leo Frijda, verschenen op de website van het Joods Educatief Centrum Crescas op 1 juli 2011 en uit een blog van Erik de Graaf, getiteld 'Klaus Mann in Hotel Eden, Warmoesstraat, Amsterdam' verschenen op 7 maart 2014.

juni 2022


De snelste verkoop ooit!

Het beeld van Wim Jonker (1920-1993) ' Henri Boot zittend op stoel' verkocht ik binnen vijf minuten. Hoe dat zo snel lukte vertel ik u in dit verhaal.

Binnenkort meer! 


'Kunstenaar overleeft Duitse krijgsgevangenen-kamp Laufen & Tittmoning door zijn schilderijen' 

Schrijven over het leven en werk van Josef Nassy (1904-1976) is een regelrechte uitdaging. Nassy woonde maar liefst op drie continenten en beleefde 'extreme avonturen'. Zijn uitdrukkelijke wens om als kunstschilder te leven en te werken heeft misschien wel zijn leven hebben gered.

Binnenkort meer!


Josef Nassy (1904-1976) | 'Uitzicht op het interneringskamp Laufen' | verkocht
Josef Nassy (1904-1976) | 'Uitzicht op het interneringskamp Laufen' | verkocht

'Anton Heyboer en Josef Santen', het ontbrekende verhaal nu verteld'

Tal van publicaties zijn er verschenen over de vervalsingen van Heyboer, de zgn. 'Missing Years, 1952-1960'. Hoe zat het nu precies tussen Anton Heyboer en Josef Santen en wat was de rol van Robbert de Bakker, de weduwe en de Anton Heyboer winkel?

In het blog 'Anton Heyboer en Josef Santen, het ontbrekende verhaal nu verteld' gaan wij dieper in op de werkwijze van de vervalser. 

Binnenkort meer!